Czarodzieje
Czarodziej
Z Wikipedii
W mitach, okultyzmie, legendach i literaturze fantasy, czarodziej to człowiek praktykujący magię. Żeński odpowiednik tego słowa to czarodziejka. Przykładami czarodziejów mogą być Merlin lub Gandalf.
W przeciwieństwie do czarnoksiężników czy czarownic, czarodzieje zajmowali się zwykle pomocą ludziom białą magią.
W stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia, czarodzieje (w quenyi Istari, w sindarinie Ithryn) nie są ludźmi, lecz Majarami, anielskimi istotami wysłanymi z Valinoru do Śródziemia by wspomóc żyjących tam ludzi i elfów w walce z Czarnym Władcą Sauronem. Było ich pięciu i w Śródziemiu znani byli pod imionami Gandalf, Saruman, Radagast, Alatar i Pallando.
W różnych utworach bywa, że czarodziejem może zostać każdy, chociaż wymaga to wiele pracy, jak w Poniedziałek zaczyna się w sobotę lub że konieczne są specjalne talenty, jak w serii o Harrym Potterze. Czarodzieje mogę też w ogóle nie być ludźmi, np. Istari, Sally Czarownica.
Czarodzieje w grach fabularnych [
W wielu grach fabularnych - w tym komputerowych, jak np. Diablo (Sorcerer) czy Tibia (Sorcerer) - występuje czarodziej jako postać dobra lub zła. Posługują się oni różnymi rodzajami magi np. Magia Ognia, Wody... Są także magowie umysłu, posługujący się czarami takimi jak Zauroczenie. Istnieje też grupa magów, zwana Nekromantami. Wzywają oni nieumarłych i demony z zaświatów oraz używają czarów Opętanie itp.
i czarownice
Czarownica[edytuj]
Z Wikipedii
Czarownica - w niektórych wierzeniach ludowych: kobieta zajmująca się czarną magią, kojarzona z siłami nieczystymi - często z szatanem. Męskim odpowiednikiem jest czarownik. W folklorze pojawiają się także dobre czarownice, które zajmują się tą czystą i dobrą magią. Postaci czarownic możemy spotkać m. in. w europejskiej mitologii ludowej, jednakże tam funkcjonuje raczej pod pojęciem wiedźmy i ma nieco mniej pejoratywne znaczenie.
W 1484 papież Innocenty VIII wydał bullę Summis desiderates będącą podsumowaniem wcześniejszych uchwał potępiających czary i zezwoleniem karania śmiercią czarownic i czarowników. Innocenty VIII powołał się w niej na słowa Biblii Nie pozwolisz żyć czarownicy. (Wj.,22,17.)
Motyw czarownicy jest obecny także w kulturze europejskiej różnych epok, m.in. w Makbecie W. Szekspira. Poemat symfoniczny Antonína Dvořáka z 1896 nosi tytuł Czarownica południa.
Bibliografia [edytuj]
- Szymon Wrzesiński, Potępieńcy średniowiecznej Europy, LIBRON, Kraków 2007.
- Sallman Jean-Michel, Czarownice, Wrocław 1994.
- Szymon Wrzesiński: Wspólniczki szatana. Czarownice na ziemiach polskich. Warszawa: Egros, 2006.
- Władysław Kopaliński: Słownik mitów i tradycji kultury. Warszawa: PIW, 1985, s. 178.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz